Firma LaserWriter została ogłoszona na dorocznym zgromadzeniu akcjonariuszy Apple w dniu 23 stycznia 1985 r., tego samego dnia Aldus ogłosił PageMaker. Przesyłki rozpoczęły się w marcu 1985 r. po cenie detalicznej 6 995 USD, czyli znacznie wyższej niż w modelu HP.
Jednak LaserWriter oferował wsparcie AppleTalk, które pozwoliło udostępnić drukarkę aż szesnastu komputerom Mac, co oznacza, że jego cena za użytkownika może spaść poniżej 450 USD, czyli znacznie mniej kosztowna niż mniej zaawansowany model HP.
Połączenie LaserWriter, PostScript, PageMaker i GUI komputera Mac oraz wbudowanej sieci AppleTalk zmieniłoby ostatecznie krajobraz publikowania desktopów komputerowych. W tym czasie Apple planowało wydanie pakietu produktów AppleTalk w ramach biura Macintosh, przy czym LaserWriter był tylko pierwszym komponentem.
Podczas gdy konkurencyjne drukarki i związane z nimi języki sterowania oferowały pewne możliwości PostScript, były one ograniczone w zakresie możliwości reprodukcji układów o dowolnym kształcie (jako że aplikacja do publikowania na pulpicie może produkować), używania czcionek szkicowych lub oferowania poziomu szczegółowości i kontroli nad układem strony.
LaserJet firmy HP napędzany był prostym językiem opisu strony, znanym jako język poleceń drukarki lub PCL. Wersja dla LaserJet, PCL4, została zaadaptowana z wcześniejszych drukarek atramentowych z dodatkiem pobranych czcionek bitmapped.
Brakowało mocy i elastyczności PostScript do czasu aż kilka aktualizacji zapewniło pewien poziom parytetu. Minęło trochę czasu, zanim podobne produkty stały się dostępne na innych platformach, a w tym czasie Mac odniósł sukces na rynku wydawniczym.
Sprzęt – porównanie drukarek LW, HP bez Samsung
LaserWriter użył tego samego silnika drukującego Canon CX co HP LaserJet i w konsekwencji wczesne LaserWritery i LaserJets używały tych samych kaset z tonerem i tacek na papier. PostScript jest kompletnym językiem programowania, który musi być uruchomiony w odpowiednim tłumaczu, a następnie wysłany do programu rastrowego oprogramowania, znajdującego się wewnątrz drukarki. W tym celu LaserWriter wykorzystywał procesor Motorola 68000 pracujący w paśmie 12 MHz, 512 kB pamięci RAM w przestrzeni roboczej oraz bufor ramki o pojemności 1 MB.
Na początku LaserWriter miał największą moc obliczeniową w linii produktów Apple – więcej niż 8 MHz Macintosh. W rezultacie LaserWriter był również jedną z najdroższych ofert Apple.
Do celów wdrożenia firma LaserWriter wykorzystała niewielką liczbę monolitycznych pamięci monolitycznych PAL o średniej skali oraz niestandardowe LSI, podczas gdy firma LaserJet wykorzystywała dużą liczbę niewielkich rozmiarów bramek Texas Instruments serii 74 oraz jeden niestandardowy LSI.
LaserWriter był w ten sposób w tej samej formie (dla swojego RIP) w stanie zapewnić znacznie większą funkcjonalność, a nawet znacznie większą wydajność, wszystko w ramach tego samego LBP-CX w tej samej formie, mimo że zewnętrzne opakowanie było dla celów marketingowych nieco inne.